Nerede o eski 23 Nisan Bayram çocukları?
Eskiden takvim yaprakları 23 Nisan’ı gösterdiğinde, bir başka sevinç doğardı içimize. Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte okulun yolunu tutardık; üzerimizde tertemiz ütülenmiş önlükler, yüreklerimizde tarifsiz bir heyecan… Bayramdı çünkü. Hem de çocuklara armağan edilmiş tek bayram!
Sınıflarda rengarenk süslemeler, okul bahçesinde çalınan marşlar, öğretmenlerin yüzündeki gurur, velilerin gözlerindeki sevinç… Tüm şehir sanki çocuk olmuştu bir günlüğüne. Kimi zeybek oynardı, kimi şiir okurdu mikrofonun başında. Bazılarımız sadece izlerdik ama hep birlikte hissederdik o bayram coşkusunu.
Şimdi dönüp bakıyorum da, ne çabuk büyüdük… Ne zaman unuttuk o saf sevinci? Ne zaman kaybettik sokaklarda elinde Türk bayraklarıyla koşuşturan o çocukları?
Bugünün çocukları dijital dünyanın içinde kaybolmuş gibi… Tablet ekranlarında, telefon bildirimlerinde arıyorlar bayram sevincini. Belki hâlâ kutlanıyor 23 Nisan, ama aynı heyecanı görebilmek zor. Ne okul bahçeleri eskisi kadar şen, ne çocukların gözleri o eski ışıltıda.
Peki suçlu kim? Zaman mı, biz mi, yoksa değişen dünya mı? Belki hepsi… Belki de biz, büyükler olarak çocuklara bu bayramın ruhunu anlatmayı unuttuk. Sadece gösterilere değil, bu bayramın Atatürk’ün çocuklara bıraktığı en özel miras olduğuna da dokunmayı ihmal ettik.
Ama hâlâ geç değil. Hâlâ okul sıralarında, park köşelerinde umutla bakan çocuklar var. Onlara yeniden anlatabiliriz o günleri. Bayramın sadece bir gösteri değil, bir değer olduğunu öğretebiliriz.
Çünkü 23 Nisan, sadece bir gün değil; bir çocuğun kalbinde yeşeren özgürlük, sevgi ve barış umududur. Ve o çocukları yeniden görmek istiyorsak, önce biz hatırlamalıyız ne kadar özel bir bayram olduğunu.